Een reisverhaal in een krant uit 1955 bevat deze woorden: “De streek  van het Meer maakt een onvergelijkelijke indruk op de bezoekers en  men ondergaat er een niet minder zalig gevoel dan te Lourdes.  Ja! de  ontroering is groter; de bestgeslaagde retraite is er niet bij te  vergelijken.” (De Boer).   “De oevers van het Meer, hoewel uit rotssteen bestaande, zijn op de  meeste plaatsen begroeid met roze‐laurieren.  Die struiken zijn zo  bladerrijk en dicht dat ze een slingerkrans van groen vormen rondom de  kristallen beker van het Meer.” (Leroux, 191).    De eer van het volgende, laatste woord geven wij aan de exegeet Prat:  “Bijna overal is de oever met heerlijke bosjes van enorme roze‐ laurierstruiken afgeboord, waarop myriaden schitterende bloempjes  prijken.  Niets is zo lief en bekoorlijk als die rozengordel, die zijn  neerhangende takken spiegelt in het azuur van de blauwe hemel, die  men ziet in het water.” (Prat. J. Chr. II, 221).     Fascikel 19 1539