Bedaard wendde Jezus zich van zijn verheven spreekgestoelte nauwelijks een weinig naar de man toe, hield zijn hand dreigend ter zijde naar hem gericht en sprak met alle kalmte: “Zwijg en vaar uit hem!”. Toen kalmeerde de man, doch heen en weer gerukt zonk hij neer en ik zag satan als een dichte zwarte damp van hem wijken. Nu zonk de man, bleek en zachtaardig geworden, wenend op zijn aangezicht ter aarde. (Voor dit verheven spreekgestoelte in de synagoge, vergelijk met  fasc. 18, nr. 750, voetnoot 379).   Alle aanwezigen waren getuige geweest van dit schrikkelijk en wondervol schouwspel, van dit teken van Jezus’ macht. Hun aanvankelijke schrik en ontsteltenis ging over in bewondering, die zij elkander toefluisterend te kennen gaven, en van hun kant hadden de Farizeeën al hun moed verloren. Ja, verbaasd bekenden zij elkander in stilte: “Wat is er aan de hand met die mens, Hij beveelt aan de geesten en zij varen uit.” 862. Jezus leraarde nu zonder hindernis voort; de verloste bezetene, nog heel zwak en mager, werd door de zijnen, onder wie ook zijn vrouw hier in de synagoge was, naar huis gebracht. Na de vergadering kwam hij bij het uitgaan tot Jezus, dankte Hem en verlangde zijn raad te ontvangen. Jezus vermaande hem zijn ondeugden te verzaken, opdat hem niets ergers zou overkomen, boetvaardigheid te doen en zich te laten dopen. Deze man is een wever; hij maakt lange, smalle, lichte boomwollen doeken, zoals men er draagt om de hals. Ook begaf hij zich gerust en gezond weer naar zijn werk. Zulk een onreine geest maakte zich dikwijls meester van de mensen, die zich zonder maat of teugel aan hun vleselijke lusten overgaven. Fascikel 19 1552