866. Ik herinner mij de volgende vraag van Jakobus de Meerdere: “Waarom, Meester, wilt Gij het verklaren aan ons, die onwetend zijn, dat wij het voort verkondigen. Zeg toch liever aan Joannes de Doper, die groot geloof heeft, wie Gij eigenlijk zijt; deze zal het overal bekend kunnen maken.” Jezus’ antwoord weet ik niet meer. Tegen de avond ging Jezus weer in de synagoge en besloot er het sabbatonderricht. Reeds waren de Farizeeën weer wat op adem gekomen en durfden het op het einde nogmaals aan, met Hem te disputeren over de macht om zonden te vergeven, die Hij zich aanmatigde. Immers enige der hier aanwezige hadden te Gabara aan het gastmaal deelgenomen en zij maakten er Hem een verwijt van, dat Hij tot Maria Magdalena gezegd had: “Uw zonden zijn U vergeven.” Zij vroegen Hem hoe Hij dit kon weten en hoe Hij dit zelf kon en of Hij niet wist dat zulk een aanmatiging een godslastering was. (cfr. Mk. 2, 7). Jezus bracht hen door zijn antwoord op ieder punt tot zwijgen. Zij wilden Hem er toe brengen in vierkante woorden duidelijk te zeggen, dat Hij geen mens, maar een God was. Iets dergelijks trachtten zij uit te lokken, maar Jezus maakte hen in hun woorden te schande. Dit geschiedde vóór de synagoge in het voorhof. Tenslotte gingen zij over tot het verwekken van lawaai en wanordelijkheden, maar Jezus onttrok zich zo behendig aan hun speurzin, dat Hij verdween in de menigte en zij niet meer wisten, waarheen Hij zich begeven had. Hij ging door het tuinravijn of kleine engte dicht achter de synagoge en dan door het ravijn naar de tuinen van Serobabel (het ravijn nl. dat diens landhuis met zijn dorp en tuinen verbindt). Zo bereikte Hij langs omwegen het huis van zijn Moeder. Fascikel 19 1559