Martialis in zijn wit kleedje was zeer vrolijk, liep heen en weer, liet zich bezien en deelde ook zelf uit; hij was blij als een kind en het was vermakelijk om te zien hoe de jongen, toen zijn schoolkameraden door hun leraren in het voorhof geleid werden, op hen afkwam. Vele van die schoolkinderen waren voor hem verschrikt als voor een geest; en hij liep op hen toe en joeg hen voor de grap met gemaakte buikstem vrees aan; en zij vluchtten achteruit; anderen lachten met die vreesachtigen en hingen de dappere uit; zij gingen naar hem toe, schudden hem gelukwensend de hand en zagen zelfvoldaan en geringschattend op de benauwden neer, zoals een groter knaap een paard, of een ander dier aanraakt, waarvoor een kleinere nog bang is. 871. Nu werd in het huis en in de voorhoven een gastmaal aangericht en allen namen er deel aan. Petrus, als verwante van de weduwe – zij was de dochter van de broer van zijn schoonvader – was opvallend verblijd; ook was hij zeer vertrouwd in het huis, waar hij zich bijna als de huisvader gedroeg. Jezus riep de genezen jongeling dikwijls, in het bijzijn der verzamelde scharen, tot zich en onderrichtte hen; ik begreep wel dat Hij datgene wat Hij hem zei, sprak ten aanhoren en tot stichting van de aanwezigen en dat zij er door getroffen werden. Maar ik heb niet gehoord dat Hij over hem als over een gestorvene sprak; Hij sprak steeds als had de dood, die door de zonde in de wereld gekomen was, hem gebonden, geketend, om hem tenslotte af te maken in het graf, als had hij blind in de duisternis geworpen moeten worden en te laat de ogen moeten opendoen daar, waar geen erbarmen, geen hulp meer te verhopen is. Doch alvorens het zo ver was, had Gods barmhartigheid, ten aanzien van de deugd zijner Fascikel 20 1569