Gods en zei hun ook dat het nu onmogelijk was, dat zij alles duidelijk verstonden, maar dat in de toekomst alles voor hen opgehelderd zou worden. Hij sprak over het verzaken aan ijdele aardse zorgen voor kleding en voedsel. Welhaast (nl. op 3 februari) zouden zij een geval beleven, waarin er voor vele hongerigen weinig of geen voedsel voorhanden zou zijn; zijzelf zouden Hem dan vragen wáár voor zoveel uitgehongerde mensen voldoende voedsel gevonden kon worden. Nochtans zouden allen overvloedig verzadigd worden en zou er nog overschot zijn (nr. 1084-1087). Zij moesten zich, zo sprak Hij verder, huizen bouwen, maar dan op vaste grond (cfr. Mt. 7, 24-25), en Hij drukte zich daarbij in zulke bewoording uit, dat men begrijpen kon, dat het door de zelfopoffering, de moeite en inspanning is, dat men die huizen in zijn Rijk, nl. bedieningen en ambten kon bekomen. Nochtans verstonden zij dit in een te letterlijke, aardse zin. Dit maakte Judas onbescheiden en bovenmate verheugd en hij zei ten aanhoren van allen dat hij aanstonds wilde beginnen, de gelegenheid waarnemen en flink werken. Hierop bleef Jezus stilstaan en zei: “Wij zijn nog niet aan het einde; het zal niet altijd zó zijn dat gij goed ontvangen en overal gespijzigd zult worden en alles in overvloed hebben; er zal een tijd komen dat men u vervolgt, wegjaagt en dat gij geen onderdak, geen brood of klederen noch schoenen zult hebben.” (cfr. Lk. 22, 35). Hij drukte hun op het hart zich eerst degelijk te bezinnen, zich gereed te maken om alles te verlaten, aangezien Hij iets gewichtigs met hen voorhad. Hij sprak ook over de twee rijken, die tegenover elkander vijandig staan, en zei dat niemand die Fascikel 20 1597