van zijn huiszaken los te maken, te meer daar het gevoel van zijn onwaardigheid (cfr. Lk. 5, 8) die moeite om zich los te maken, nog vermeerdert. Ik heb gezien dat Jezus de vissers reeds tweemaal van hun arbeid weggeroepen heeft sedert zijn openbaar leven, maar dat zij telkens weer terugkeerden, en wel niet tegen zijn wil, dit te minder daar hun scheepsvaart, hun overzetdienst en hun betrekkingen met de heidense karavanen hen bij zijn verblijf te Kafarnaüm in hun stand zeer nuttig maakten. Ook was het, zolang zijzelf niet preekten, niet nodig dat zij met inzet van heel hun persoon meetrokken. Andreas was reeds langer bij de Doper geweest en meer van zijn zaken gescheiden. Ook trok hij reeds eerder dan Petrus met Jezus als doper mee. Ook Jakobus en Joannes keerden tot nog toe telkens tot de visserij terug, want zij waren zeer gehoorzame zonen en de oude Zebedeüs, gelijk ook hun moeder Salome, waren niet zonder zorgen; zij meenden dat hun zonen een positie bij Jezus zouden bekomen en wachtten daarom enigszins op het rijk, dat zij zich werelds voorstelden. Doch nu geloof ik dat Petrus, Andreas, Jakobus en Joannes bestendiger bij Jezus zullen blijven en dat daarom het wegroepen dezer vier vissers van hun schepen en voorgenomen arbeid, spoedig na het toetreden van Matteüs als 12e apostel – waarna Jezus hen aanstonds uitzond om te dopen – in het Evangelie vermeld wordt als het zinnebeeld van hun roeping, alsook als het zinnebeeld van hun beantwoording aan die roeping ter navolging. Nadat Jezus na het laatste paasfeest de wijk naar Sidon en Tyrus genomen had, na te hebben laten dopen – bij welke gelegenheid Fascikel 20 1642