Door deze woorden nu voelden de Farizeeën zich telkens getergd en ook nu dachten zij weer: “Dit is een godslastering; wie buiten God kan zonden vergeven?” en ondertussen was hun hart en geest vol ergernis, haat en bitterheid. Doch Jezus zag hun gedachten en zei aan ieder van hen in het aangezicht wat hij dacht (Mt. 9, 4). Hij zei hun ook iets uit Jesaja, maar ik ben nu vergeten wat het was. Ik weet echter nog dat Hij zei: “Waarom koestert gij zulke boze gedachten in uw hart? Wat is gemakkelijker, tot de jichtige te zeggen: uw zonden zijn u vergeven, dan wel: sta op, neem uw bed en wandel? Maar opdat gij weten moogt dat de Mensenzoon op aarde macht heeft om de zonden te vergeven, zo zeg Ik u – en hier wendde Hij zich tot de jichtlijder – sta op, neem uw bed, en ga naar huis.” En ogenblikkelijk stond de man gezond voor hun ogen op, rolde zijn bed op, legde de draaglatten van zijn bed tezamen, nam dit alles onder de arm en op de schouders en ging, van zijn dragers en vrienden vergezeld, lof zingend weg en al het volk juichte van vreugd (cfr. Mt. 9; 2-8; Mk. 2, 3-12; Lk. 5, 18-26). Maar de Farizeeën waren ondertussen één voor één grammoedig weggeslopen en Jezus was met de zijnen en het volk alleen. Hij sprak dan nog enige woorden, en daar de sabbat aanbrak, begaf Hij zich, van de menigte vergezeld, naar de synagoge. Hier verklaarde Hij de uitleg van Farao’s dromen door Jozef in de kerker en het oordeel van Salomo (Gen. 41, 1, enz. I Kon. 3, 16-28). De genezene was uit de buurt van Kafarnaüm, uit een van de afzonderlijk gelegen huizen. (Hierdoor schijnt het dorp van Serobabel tussen Kafarnaüm en Betsaïda bedoeld te zijn). Fascikel 20 1678