Tweede opwekking van Jaïrus’ dochter na de genezing (onderweg) van de bloedverliezende vrouw van Paneas. (Mt. 9, 18-26; Mk. 5, 21-43; Lk. 8, 41-56). 924. Ook Jaïrus, de overste, was in de synagoge; hij was zeer neerslachtig en in zijn geweten gekweld. Op het ogenblik dat hij zijn huis verliet, was zijn dochter reeds weer de dood nabij, want deze was de straf voor de zonden van haarzelf en haar ouders. Reeds op de vorige sabbat had de koorts haar weer overvallen. De moeder en haar zuster en de moeder van Jaïrus, die in het huis mee woonden, hadden, evenals de dochter zelf, de genezing (opwekking) zeer lichtzinnig opgenomen, zonder dankbaarheid, zonder verbetering of verandering in de ziel. Jaïrus, wel deugdzaam, maar lauw en onstandvastig en met zijn schone ijdele vrouw zeer ingenomen, had alles naar de wil en gril van de vrouwen laten gaan. Deze ijdele vrouwen bestuurden dit huishouden en dirkten zich op volgens de laatste heidense modes. Nadat het meisje weer gezond (levend) was geworden, maakten zich de vrouwen met het meisje zelf vrolijk over Jezus, om niet te zeggen dat ze met Hem spotten en het meisje deed daarin met hen mee. Het was in haar 11e jaar en op het punt van haar huwbaarheid. (In de theorie het 12e jaar, in de praktijk het 14e jaar). Onlangs leefde zij nog in onschuld, maar de lichtzinnigheid van haar ouders in haar bijzijn, allerhande snoeperijen, geschenken, vleiende gelukwensen, sieraden en mooie klederen na haar genezing, ja, ook bezoek, verdachte scherts en geflirt van enige jonge minnaars, bij wie zij van onreine drift, begeerlijke oogslagen en kussen niet vrij bleef, hadden haar onschuld bevlekt; zij viel dus tot straf in een koorts, gloeide van de hitte en verging van dorst, ja, de laatste dagen kwam dit tot een aanhoudend ijlen; zij weende en herhaalde kermend dat haar vrijers haar zo pijnigden. Fascikel 20 1679