openbare toespraken en bergredevoeringen, onderweg en te water of waar Hij ook met hen alleen was. Hij had hen reeds gisteren in het huis te Kafarnaüm er op gewezen dat de oogst groot was, doch dat de arbeiders in de wijngaard slechts met weinigen waren en dat Hij hen naar de wijngaard wilde sturen (cfr. Mt. 9, 38). Hier nu, op een groene, aangename, eenzame plaats, rangschikte Hij de twaalf, en wel in de orde waarin zij in het Evangelie op elkander volgen (Matteüs 10, 1-4; Markus 3, 13-19; Lukas 6, 12-16). Hij gaf Simon Petrus, Jakobus en Joannes de naam ‘donderkinderen’, en Hij gaf hun vele richtlijnen voor hun gedrag, want nu zouden zij aanvangen in zijn naam genezingen te doen en duivelen uit te drijven. De toespraak die Hij tot hen richtte, was zielroerend. Ook zei Hij niets schrikwekkends; integendeel dat Hij steeds bij hen zou zijn en al het Zijne (zijn macht en gaven) met hen zou delen. Zo gaf Hij - aan het hele college van de twaalf de macht om te helen en duivelen uit te drijven, en - aan de overige aanwezige leerlingen de macht om te dopen en de handen daarbij op te leggen, en deze macht verleende Hij hun met een zegen. Zij weenden allen en Jezus zelf was zeer bewogen en vol liefde. Hij zei hun ook nog tot slot van de plechtigheid, dat er nog veel te verrichten was en dat Fascikel 20 1701