935. 10 december. – Jezus was ‘s morgens bij de ingang van Magdala en genas daar zieken; de apostelen deden hetzelfde in het dorp. Daarna besteeg Hij de hoogte ten oosten, waar Hem twee voorname, bezeten jongelingen van Gergesa tegemoet kwamen; zij waren nog niet volkomen razend en kregen alleen af en toe aanvallen, maar zij zwierven gedurig onrustig rond. Reeds toen Hij van Tarichea over de Jordaan door het dal van de Hiëromax-rivier voorbij Gergesa kwam (fasc. 16, nr. 603) – zij waren toen nog niet bezeten – waren zij tot Hem gekomen en hadden Hem gevraagd zijn leerlingen te mogen worden en Hij had hen afgewezen. Nu Hij hen bevrijd had, verlangden zij weerom bij Hem te zijn; zij zeiden Hem dat de bezetenen van bij Gergesa, om wier genezing zij Hem toen reeds gesmeekt hadden, altijd sedert Hij gezegd had op zijn tijd te zullen komen, in boeien gelegen hadden, maar dat zij nu alle boeien braken en tot schrik van de mensen ontembaar en razend ronddwaalden (cfr. Mt. 8, 28). Nog zeiden zij dat zijzelf niet in hun ongeluk gekomen zouden zijn, indien Hij hen toen had meegenomen. Maar Jezus antwoordde: “Zegt liever: indien wij niet gezondigd hadden en niet in ontucht gevallen waren.” Hij vermaande hen tot bekering en beval hun naar huis te gaan en te verkondigen hoe dit geluk hun wedervaren was; dan vertrokken zij. Maar op zijn weg, waarop Hij hier en daar vóór hutten en herdershuizen groepen mensen onderrichtte, kwamen nog meer bezetenen en krankzinnigen van achter hagen en hoge heuvelen opduiken; zij riepen tot Hem en gaven door gebaren en grimassen te verstaan, dat Hij in dit gewest niet komen, en hen hier met rust laten moest. Maar Hij riep ze tot Fascikel 20 1707