zij zouden binnenkort zien dat God een ziel hoger schat dan de grootste aardse rijkdommen. Ik verstond dat Hij hiermee een toespeling maakte op de zwijnenkudden, die weldra in het Meer verdrinken zouden (nr. 942), want de mensen nodigden Hem weer uit naar Gergesa. Maar Hij antwoordde dat Hij voor hen nog te vroeg zou komen en dat zij Hem niet van harte welkom zouden heten. Zij waarschuwden Hem ook om niet door de bergengte (het boven vermelde ravijn dat van Fiq afdaalt) opwaarts naar ginder te gaan: daar zwierven en holden twee razenden, die alle boeien braken, naakt de holen in en uit liepen, de wegen onveilig maakten en reeds mensen verwurgd hadden. Jezus dacht anders en antwoordde: “Juist om hunnentwil zal ik daarlangs gaan, wanneer het de tijd zal zijn, want voor de ellendigen ben ik gezonden.” Hij sprak hier ook nog woorden uit, die in het Evangelie voorkomen en daar aldus luiden: “Hadden Sodoma en Gomorra deze dingen gezien en gehoord, die hier in Galilea geschied zijn, zij zouden zich bekeerd en in zak en asse boete gedaan hebben.” (Mt. 11, 20). Toen Hij wilde weggaan, smeekten de mensen Hem toch nog te blijven, daar zij nooit zulke liefelijke leer gehoord hadden en het hun was alsof de morgenzon hun duistere nevelige plaats bescheen. (De vroege morgenzon kan er niet in schijnen). Hij moest toch blijven, te meer daar de nacht reeds inviel. Doch Jezus antwoordde hun in een gelijkenis van de nacht (cfr. Joa. 11, 7-10). Hij vreesde deze nacht niet, maar ZIJ moesten vrezen in de eeuwige duisternis te blijven in een tijd dat het licht van Gods woord zo barmhartig tot hen gekomen was. Fascikel 20 1709