Nu waren Jezus en de leerlingen tot hen genaderd en op een schrikkelijke wijze sidderden en beefden de bezetenen over gans hun lichaam. Jezus beval de leerlingen hun een kledingstuk te geven, en de bezetenen er zich mee te bedekken. De leerlingen wierpen hun enkele van de sjerpen of halsdoeken toe, die zij om de nek droegen en waarin zij ook hun hoofd hulden en de bezetenen wonden deze onder gedurige krampachtige sidderingen en stuiptrekkingen, als tegen wil en dank, doch gedwongen, om hun lendenen. Hierop stonden zij recht en riepen voortdurend tot Jezus hen toch niet te pijnigen. Jezus vroeg hun: “Met hoevelen zijt gij?” Zij antwoordden: “Met een legioen.” Ik herinner mij hen zo gehoord te hebben; zij spraken ook uit de bezetenen in het meervoud en zeiden dat de begeerten van die mensen ontelbaar waren geweest. Hier zegde de duivel nu toch eens de waarheid, want 17 jaren hadden die mensen in betrekking met de duivel geleefd, allerlei toverij gepleegd en nu en dan zulke aanvallen gekregen, maar sedert 2 jaren zijn zij uit hun boeien gebroken en hebben zij in dit wilde bergland rondgedwaald: zij hadden zich overgegeven aan alle ondeugden, waartoe de toverij iemand brengen kan. Het woord van K. over het genoemde soort geesten luidt als volgt: “Reeds als kind heb ik gezien dat uit alle koren een aantal engelen vielen, maar dat niet allen van meetaf aan in de hel terechtkwamen; een deel bleef er buiten. Dit zijn de geesten op de planeten, die op aarde de mensen komen verleiden. Op de laatste dag moeten zij ten oordeel en ter verdoeming. Ik heb ook gezien dat vele verdoemden niet aanstonds naar de hel gaan, maar nog op eenzame lijdensplaatsen op aarde vertoeven.” (A.C.E. 107). Fascikel 20 1721