Op deze woorden zonken de ellendige bezetenen onder hevige stuiptrekkingen op de grond neer en over geheel hun lichaam ging een grote dampwolk uit hen en ik zag daarin ontelbare gestalten van allerlei ongedierte, van insecten, padden en wormen, doch overwegend van heidekrekels (aardkrekels). Ik zag die wolk zich wijd over het gewest uitbreiden en in weinige ogenblikken ontstond er een onbeschrijflijk en akelig gekwaak, geknor en gebrom in de grote varkenskudde, terwijl de herders riepen, dreigden, tegenhielden en niet wisten waar het eerst te lopen. (In de gedaante van verschillende diersoorten verlaat het legioen duivelen de twee bezetenen, neemt de kudde zwijnen in bezit en deze begint te woelen, te razen, te rennen.) 942. De varkens, enige duizenden in getal, doemden uit alle hoeken te voorschijn en stortten van alle hellingen door de struiken neer en het was als een onweer met het getier van gekeelde varkens tussen de donderslagen. Bovendien was dit niet de zaak van enkele minuten, doch van een paar uren, want de varkens holden lang razend heen en weer, vielen neer, sprongen op, werden rondgeslingerd en gedraaid en beten elkander. Vele stortten zich boven (d.i. aan het boveneinde van de bergengte) in het moeras en ploeterden naar de waterval toe en woelden en spartelden van daar met alle overige zwijnen naar het Meer. De leerlingen van Jezus waren daarmee geenszins tevreden, want zij geloofden dat het water waarop zij visten, en dus ook de vissen daarin, verontreinigd waren, doch Jezus bemerkte die gedachten in hen en stelde hen gerust: “Gij moet niet vrezen,” zei Hij, “de varkens zullen allemaal in de draaikolk aan de uitmonding van de bergengte verdrinken.” Hier was een soort van staande moeras dat door een zand- of strandbank van het eigenlijke Meer gescheiden was. Die bank was met riet en struikgewas bedekt en werd bij hoogwater Fascikel 20 1723