Nadat Jezus eerst vele genezingen bewerkt had, begon Hij een grote en strenge lering. Ik herinner me niet meer alle bijzonderheden, doch ik weet nog dat Hij wee over Kafarnaüm, Betsaïda en Chorazin riep (cfr. Mt. 11, 20-24; Lk. 10, 13). Ook geloof ik gehoord te hebben dat Hij zei: “De koningin van Saba is van ver uit het zuiden gekomen om de wijsheid van Salomon te horen, maar hier is meer dan Salomon.” (cfr. Mt. 12, 42). Bovendien gebeurde hier iets wonderbaars. Onder Jezus’ rede riepen af en toe uit verschillende richtingen kinderen die nog nooit gesproken hadden. Men hoorde ze van op de armen der moeders luid en verstaanbaar roepen: “Jezus van Nazareth! Heiligste Profeet! Zoon van David! Zoon van God!” Dit ontstelde vele mensen en onder meer ook Magdalena. Ik herinner me ook dat Jezus, met het oog op Magdalena, eens zei dat, nadat de duivel uitgedreven en het huis schoon geveegd was, hij met zes gezellen terugkeerde, zijn prooi weer in bezit nam en dat de bezetenheid dan erger was dan te voren. Ik zag dat Magdalena hierbij van schrik was aangegrepen. (cfr. Mt. 12, 43). Nadat Jezus op deze wijze vele harten ontroerd had, gebood Hij in het algemeen, terwijl Hij zich naar alle zijden wendde, aan de duivel uit diegenen te gaan, die naar bevrijding verlangden; zij echter die met hem verbonden wilden blijven, moesten hem maar van daar met zich weer mee nemen, wanneer zij de plaats verlieten. Op dit bevel riepen de bezetenen rondom in de kring: “Jezus! Zoon van God! enz.”, terwijl hier en daar mensen in onmacht vielen. Ook Magdalena die op haar pronkzetel aller ogen op zich getrokken had, zonk onder geweldige kramptrekkingen ineen. De andere zondaressen rondom haar wreven haar in met reukwaters Fascikel 21 1835