een weinig ter zijde van de weg staande, Hem om hulp smeekten. Jezus ging tot hen; zij wierpen zich vóór zijn voeten en een vrouw onder hen sprak: “Heer, wij zijn van Tiberias, wij waagden het niet tot nog toe U om hulp te komen smeken. De Farizeeën hadden ons gezegd, dat Gij hard en streng tegen de zondaars zijt, maar wij hebben vernomen hoe Gij U zelfs over Magdalena erbarmd, haar bevrijd en haar zonden vergeven hebt. Toen hebben wij moed gevat en zijn U tot hier gevolgd. Heer! erbarm U over ons; ook ONS kunt Gij genezen en ons onze zonden vergeven.” De mannen en vrouwen stonden gescheiden; zij waren ten gevolge van ontucht, de enen met melaatsheid; de overige met andere ziekten geslagen en de ene vrouw (woordvoerster) was door een onzuivere geest gekweld en leed aan stuiptrekkingen. Jezus stelde hen gerust en trad met ieder afzonderlijk ter zijde om hun nadere bekentenissen te aanhoren, naar gelang dit tot vermeerdering van hun berouw en vermorzeling dienstbaar was. Bij andere deed Hij dit niet, wanneer Hij namelijk wist, dat zij het niet nodig hadden. Hij genas hen dan, verleende hun de vergiffenis van hun zonden en zij smolten in tranen van dankbaarheid en baden Hem om zijn bevelen. Hij beval hun, niet naar Tiberias terug te keren, maar naar een andere plaats te trekken. Ik hoorde daarbij ook dat Hij nooit naar Tiberias zal gaan, waar ik Hem inderdaad nooit heb gezien. Hierop gingen zij naar de berg waar Hij wilde prediken. 998. Jezus begaf zich nu tot de tent van de melaatsen; ze waren ten getale van 4 of 5. Hij genas hen, gaf hun een heilzame vermaning en beval hun zich aan de priesters te Nazareth te gaan vertonen. Bij zulke genezingen gaat Jezus vlug te werk, maar toch hebben die genezingen ook nooit iets Fascikel 21 1860