waggelend tegemoet. Dit was een aangrijpend tafereel. Als een kind werd zij hun door haar moeder tegemoet geleid; de meisjes waren verheugd, je kan niet méér; zij omarmden en leidden haar. Ozias vroeg Jezus ook of de ziekte van het kind haar overkomen was wegens een schuld van de ouders, en ik meen dat Jezus antwoordde: “Door een beschikking van God.” Ook al deze vriendinnen van de genezene dankten de Heer en Jezus hield voor een talrijk toegestroomde menigte een vermanende lering en ging dan naar het voorhof van het huis, waar vele mensen, op de tijding van zijn aanwezigheid in dit huis, zieken aangebracht hadden. Ook Petrus en Joannes bevonden zich hier. Op dit voorhof genas Jezus zieken van alle aard, en begaf zich daarop, vergezeld van vele mensen, naar de synagoge. Hier wachtten reeds op Hem de Farizeeën en een grote menigte mensen. In de synagoge verhaalde Hij een parabel van een herder en zei dat Hij zelf verloren schapen opzocht, dat Hij ook zijn knechten uitgezonden had om ze op te zoeken en dat Hij voor zijn schapen wilde sterven (cfr. Joa. 10). Hij verklaarde ook dat Hij een kudde op een berg had, die in veiligheid was. Alleen door eigen schuld en nalatigheid kon een van die schapen, die toch beveiligd waren, nog door wolven verslonden worden. Hij vertelde ook een parabel die betrekking had op zijn zending en sprak: “mijn Vader heeft een wijnberg.” Maar de Farizeeën begonnen reeds spottend oogjes naar mekaar te werpen, en aan het slot van de parabel, waarin voorkwam dat alle dienaren van zijn Vader door de boze wijngaardeniers mishandeld werden en dat Hij nu zijn Zoon zelf zond, die eveneens uitgestoten en gedood zou worden, spotten en lasterden de Farizeeën openlijk en vroegen onder elkander: “Wie is Hij? Fascikel 21 1901