1018. Mikal, de dochter van Ozias, was lam van jongsaf aan. Dat zij zo lang door onmacht gebonden bleef, was een genade. Gedurende de tijd van het zondegevaar was zij door ziekte geboeid en aan haar ouders tot de beoefening van de liefde en het geduld gegeven. Was zij in haar jeugd gezond geweest, wat zou er wellicht van haar en haar ouders geworden zijn? Zij hadden naar Jezus niet verlangd en Jezus had hen niet gelukkig gemaakt; zij hadden in hem niet geloofd; de dochter was door Hem niet genezen geworden, hetgeen haar nu een grote kracht en sterkte verleende, zo naar lichaam als naar ziel. Zo was haar ziekte een beproeving, die zij als erfdeel van de zonde had meegekregen, of een weldadige kastijding, die haar en haar ouders tot zielezaligheid moest strekken en hen er op moest voorbereiden. Hun geduld en lijdzaamheid was een medewerking met de genade en bracht aan allen in de hun door God opgelegde strijd, de kroon van de zegepraal, nl. de wonderbare, door Jezus bewerkte genezing van lichaam en ziel. Welke genade gebonden te zijn tot alle kwaad en toch vrij tot het goede in de geest, tot de Heer komt en het lichaam en de ziel ontbindt en bevrijdt! Jezus sprak nog met Ozias; deze vertelde Hem ook het nieuws van de ingestorte Siloëtoren en der mensen die er bij om het leven gekomen waren; ook sprak hij met weerzin over Herodes, die door sommigen heimelijk van dit verraad werd verdacht. Ook hier zei Jezus: “Nog groter rampen zullen over de verraders en valse bouwmeesters komen dan over de daar verongelukte; indien Fascikel 21 1904