Aanstonds na haar aankomst te Betanië betrok Magdalena de woning van haar overleden zuster, de stille Maria, die haar zo bemind had; zij bracht de gehele nacht in tranen door, en toen Marta haar ‘s morgens een bezoek bracht, vond zij haar op het graf van de overleden stille Maria. Daar lag zij met loshangend haar en badend in tranen; reeds een hele tijd lag zij daar zo. De vrouwen uit Jeruzalem waren aanstonds daarheen teruggekeerd; zij hadden de gehele weg te voet afgelegd en ook Magdalena had niet anders willen reizen, ofschoon zij nog zeer zwak, ja, ziek was van de doorstane emoties en bezwijmingen en de lange reis te voet, iets wat zij volstrekt niet gewoon was; ook waren haar voeten bebloed van het gaan; de vrouwen die haar sedert haar bekering onuitsprekelijk beminden, leidden en steunden haar keer op keer. Zij was bleek en kwijnde weg in tranen. Niettemin kon zij haar verlangen om Jezus te bedanken, niet bedwingen: zij verwijderde zich heimelijk met haar dienstmeid, ging Hem meer dan een uur ver tegemoet, viel vóór zijn voeten neer en besproeide deze met tranen van berouw, dankbaarheid en liefde. Jezus reikte zijn hand, hief haar op en sprak vriendelijk met haar, ook over haar overleden zuster. Hij spoorde haar aan in haar voetstappen te treden en te boeten, zoals deze geboet had, hoewel zij gans haar leven van zonden vrij gebleven was. Na deze vermaning keerde Magdalena met haar dienstmeid langs een andere weg terug. Jezus verdeelde vóór Betanië zijn leerlingen, waarvan enige naar Jeruzalem trokken; Hijzelf ging met Petrus en Joannes in de tuinen van Lazarus, die hun tegemoet kwam en hun, als naar gewoonte, in de voorzaal de voeten waste en de welkomsverversing aanbood. (In fasc. 10, nr. 252 zagen wij dezelfde handeling volbracht worden.   In fasc. 10, nr. 251, voetnoot 69, kan men nog eens de ligging van  Fascikel 22 1915