Dit waren 3 dunne, zeer lichte, maar vaste stangen van een hand breed, die zij onder de arm droegen, een licht lederen omhulsel in twee delen, verscheidene lederen zakken, zakbussen, opgerolde doeken, sponsen en enige werktuigen; zij trokken daarmee op de berg, waarop zich hoog het kasteel verhief. Enige van de hier best gekende oudste leerlingen, de verwanten van Jezus die hier dikwijls in- en uitgegaan waren (terwijl Joannes gevangen zat) vroegen de wacht van het kasteel om ingelaten te worden. Die soldaten echter antwoordden dat zij het niet mochten toestaan, hoe gaarne zij dit ook gewild hadden. Hierop trokken zij zich terug en gingen de wal om, en aan de kant van Joannes’ gevangenis, stegen zij, de een op de schouders van de ander, over drie wallen en twee grachten; het was alsof God hen hielp, zo snel en vlot gelukte het hun. Voorts geraakten zij zonder enige hindernis, door een ronde opening boven, in de gevangenis, en toen de 2 soldaten die de voorruimten bewaakten, hen bemerkten en met hun fakkels naderden, traden de leerlingen hun tegemoet en zeiden: “Wij zijn leerlingen van Joannes de Doper, die op bevel van Herodes gedood is en komen het lichaam van onze meester halen.” De soldaten deden hun niets, maar zelf openden zij de kerker voor hen, misschien omdat zij in hun macht waren (in aantal en sterkte de minderen?) of wellicht ook, omdat zijzelf wegens de moord op Joannes tegen Herodes verbitterd waren en nu aan dit goed werk deel wilden nemen, want verscheidene soldaten hadden reeds vóór enige dagen de vlucht genomen. Toen zij in de kerker kwamen, doofde hun fakkel uit en ik zag de gehele kerker met licht vervuld. Ik weet niet of ook zij allemaal dit licht zagen, maar ik vermoed van wel, want zij deden alles zo snel en zo vaardig als in het volle daglicht. Ik zag alle leerlingen naar het lichaam van Joannes snellen en er zich wenend overheen buigen. Maar benevens hen zag ik ook de verschijning in de kerker van een grote schitterende vrouw; zij zag er bijna uit gelijk de Moeder Gods in haar dood, en ik vernam pas later dat het de Fascikel 22 1978