In de gebouwen rondom de vijver waren in deze tijd, buiten de arme zieken, die in de muurcellen bleven liggen, maar weinig mensen aanwezig, aangezien degenen die het wat beter hadden, zich reeds naar huis hadden laten dragen, want in de laatste tijd had slechts zelden een beweging van het water plaats, en dit geschiedde dan meestal met zonsopgang, en op dit moment lieten rijken, die over dienstpersoneel beschikten, zich aanbrengen en in de vijver neerlaten. Dit genezingsgesticht was dus in het algemeen zeer in verval; zelfs waren aan een zijde een deel van de muren wat bouwvallig. Ook hielden zich meest slechts lieden daarin op, die een eenvoudig geloof hadden, van het soort van degenen die bij ons de bedevaartplaatsen bezoeken. Deze vijver was het, waarin Nehemias het heilig vuur verborgen had (II Makk. 1, 19), en een stuk van het hout, waarmee het overdekt was geweest, werd achteraf ter zijde geworpen en is een deel van het kruis van Christus geworden559. De wonderkracht van de vijver (Joa. 5, 2-4) heeft zich, nadat het heilig vuur daarin was geweest, geopenbaard. In de eerste tijden zagen wel deugdzame en profetisch begaafde zieken ook een engel nedergezweefd komen, die het water beroerde. Later zagen dit weinigen of niemand meer, en de tijden waren reeds zo, dat zij die het nog wel eens zagen, het voor zich hielden, en verzwegen, maar te allen tijde zagen velen (als iets gewoons) de beweging, beroering en opborreling van het water. Deze vijver werd de doopplaats der apostelen na de nederdaling van de H. Geest (nrs. 2147, en vlg.) en hij was, met de engel die het water beroerde, een geheimzinnige voorafbeelding van de 559 Later zal K. dit nog meer dan eens herhalen, ondermeer in het verhaal van Jezus’ bitter lijden. Zij zal er dan nog meer over zeggen en misschien is de plaats aldaar, nl. in nr. 1806 beter geschikt om er een woord commentaar op te geven. Fascikel 22 1998