De vrouwen waren in het wit gekleed in lange mantels en gesluierd; de mannen droegen zwarte rouwmantels, en om de hals hadden zij smalle banen stoffe of lange doeken (of sjerpen) hangen, die aan het ene uiteinde in lange repen gespleten waren; er brandden vele lampen in de kelder. Het lichaam werd op een tapijt gelegd, weerom losgewonden en onder vele tranen nogmaals met zalven, geurige kruiden en mirre gebalsemd. Het was een hartverscheurende aanblik, toen zij dit lichaam zonder hoofd beschouwden; zij waren eindeloos bedroefd, omdat zij zijn teerbemind aangezicht niet meer weerzagen, doch zij stelden het zich voor de geest, zoals zij het zich nog duidelijk uit het nabije verleden herinnerden. Ieder aanwezige voegde een bosje mirre of andere welriekende specerijen er bij, en dan legden zijn leerlingen hem, stevig ingewikkeld, op de grafbank die in de wand ingehouwen was boven het grafleger van zijn vader; bij deze gelegenheid hadden zij ook diens gebeente vers gereinigd en opnieuw ingewikkeld. Nu werd door de Essenen ook nog een soort goddelijke dienst verricht565, want Joannes beschouwden zij als één van de hunnen, ja, nog hoger dan één van de hun beloofde profeten. Tussen de beide rijen, die zij vormden, stond een draagbare altaartafel en een van hen, door twee dienaren geassisteerd, verrichtte de dienst. Allen legden kleine broden op het altaar, waarop in het midden de figuur van een paaslam lag; zij bestrooiden dit lam met allerhande kleine kruiden of twijgjes. Boven het lam op het altaar lag een rode en witte doek, die het bedekte (cfr. fasc. 2, nr. 49, voetnoot 103). 565 Goddelijke dienst. – “De Essenen sturen offeranden naar de tempel”, zegt Flavius Josephus, “maar zelf gaan zij er niet heen, daar zij eigen plechtigheden hebben, waarin zij offeranden opdragen en dit geschiedt met ceremoniën, die nog plechtiger zijn dan in de tempel.” (Ant. jud. III, 222). Uit het Esseens kerkhof nabij de noordwesthoek van de Dode Zee, waar niet minder dan 1000 geraamten begraven liggen en dit in goede orde en rangschikking, blijkt dat zij een bepaalde, speciale begravingsdienst hadden. Fascikel 22 2005