Wie is mijn moeder? En wie zijn mijn broeders? (Mt. 12, 46-50; Mk. 3, 31-35; Lk. 8, 19-21) Het was reeds 3 uur in de namiddag, en Maria met haar halve zusters en andere vrouwen en de zonen van de broeders (ook neef) van Jozef uit Dabrat, Nazareth en uit het dal Zabulon hadden in een voorgebouw van het genezingshuis spijzen voor Jezus en de leerlingen bereid, want reeds meerdere dagen lang hadden zij geen rustige noch behoorlijke maaltijd genomen, en dit niettegenstaande moeizamer inspanningen dan gewoonlijk. Die zaal (of keuken) echter was van de grote zaal, waarin Jezus het woord voerde, door een plein gescheiden. (De keuken was meestal in de zijvleugel of zelfs voorgebouw en de grote zaal van het hoofdgebouw aan het einde van het plein en gewoonlijk door een open zuilengang voorafgegaan). Dit plein was stampvol mensen, die van daar door de geopende zuilen, die de voorzijde van de zaal vormden, Jezus’ woorden aanhoorden. Daar aan Jezus toespraak geen einde scheen te komen, waren de zijnen voor Hem en de leerlingen zeer bezorgd. Door kommer gedrongen begaf zich Maria met haar verwanten, om als vrouw niet alleen onder het volk te komen, tussen de menigte en zij begeerden met Jezus te spreken om Hem te vragen dat Hij toch een weinig spijs zou gebruiken. Maar zij konden onmogelijk door het opeengepakte volk dringen. De tijding van hun verlangen echter kwam ter ore van een man die niet ver van Jezus stond, maar die van de bespieders der Farizeeën was. Daar Jezus zo even herhaaldelijk over zijn hemelse Vader gesproken had, zei Hem deze man, en dit niet zonder bijbedoeling om Hem een steek onder water te geven: “Zie! uw moeder en uw broeders staan daar buiten en wensen U iets te zeggen.” Maar Jezus bekeek hem en antwoordde: “Wie is mijn moeder en wie zijn mijn broeders?” Fascikel 22 2050