Herodes had ze nu allen rond Hesebon, waar hij zijn verblijf had genomen, samengetrokken. Nadat de talrijke mensen opgestaan waren, schoolden zij overal in benden tezamen; zij waren vol verbazing en verwondering over dit wonderteken van de Heer en van mond tot mond liepen de woorden: “Waarachtig deze is het! Hij is de Profeet, die in de wereld moet komen; Hij is de ons Beloofde, enz.!” (Joa. 6, 14). Nu begon het reeds donker te worden en Jezus zei tot de leerlingen scheep te gaan en zonder Hem naar Betsaïda over te varen. Wat Hem betrof, Hij zou hen later volgen, daar Hij nu nog eerst van het volk afscheid wilde nemen (Mk. 6, 45). Hierop daalden de leerlingen met de korven vol broodbrokken van de berg naar de schepen af, en een deel van hen voeren naar Betsaïda; het brood namen zij mee om het op de andere zijde aan de armen uit te delen. De apostelen en enige der oudste leerlingen talmden nog even en begaven zich dan ook afwaarts naar de oever en bestegen het schip van Petrus, het enige dat daar nog lag en zij voeren af. Jezus nam nu afscheid van het volk, dat zich opnieuw rondom Hem verzamelde. Hij sprak hun toe over de weldaden van God en zegde een dankgebed. Het volk was in de ziel ontroerd en vol geestdrift. Nauwelijks was Jezus van de leerplaats weggegaan, of hier en daar gingen stemmen op: “Hij heeft ons brood gegeven: Hij is onze Koning! wij willen Hem tot onze Koning maken!” En zij liepen Hem na naar de kant waar Hij heengegaan was. Maar Jezus had dit voorzien en zij ontdekten Hem niet; Hij ontweek hen op een berg in de woestijn en bad daar alleen. Fascikel 22 2073