nedergedaald was, opdat al wie daarvan eet, niet sterve; dat Hijzelf dit levende en levengevende brood was, en dat al wie er van at, niet zou sterven, maar eeuwig leven. Al deze leringen waren uitvoerig gestaafd door verklaringen en aanhalingen uit de Wet en de Profeten, maar de meesten WILDEN het niet begrijpen, en namen alles grof en aards op, naar de letterlijke en vleselijke zin en vroegen morrend eens te meer: “Wat betekent dit dat men Hem moet eten om eeuwig te leven? Wie kan en zal er eeuwig leven? Wie kan van Hem eten? Wel beweert men dat Henoch en Elias van de aarde weggenomen en niet gestorven zijn. Ook zegt men niet te weten wat er van Malakias geworden is, noch dat hij gestorven is, maar buiten deze 2 of 3 moeten alle mensen noodzakelijk sterven.” In zijn antwoord hierop vroeg Jezus hun of zij wisten waar Henoch en Elias waren en wat er van Malakias geworden was? Dat dit geen geheim voor Hem was. Of zij echter wisten wat Henoch geloofd had? Wat Elias en Malakias geprofeteerd hadden? (cfr. Malak. 1, 11; 3, 1-4; 4, 5-6). En Hij verklaarde veel uit die profetieën. Hij leerde heden niet verder en er heerste een buitengewone spanning, een nadenken, redeneren en redetwisten onder het volk. Zelfs vele van de nieuwe leerlingen twijfelden en dwaalden. Maar dit waren voor het grootste deel de laatst toegetreden Joannes-leerlingen, en wel niet de oudste. Van de oudsten waren de enen van het begin af aanstonds bij Jezus geweest, de anderen afwisselend bij Hem en bij Joannes. De twijfelaars waren de naijverige, eenzijdige Joannes-leerlingen van oppervlakkige aard en wankelend karakter; ZIJ waren het die het kollege der 70 onlangs voltallig gemaakt hadden, want Jezus Fascikel 23 2090