Mij komen, indien het hem niet door mijn Vader gegeven wordt.” 1099. Deze leerrede in de synagoge verwekte veel gemor, gehoon en misnoegdheid en misschien niet minder dan 30 leerlingen en aanhangers namen contact met de Farizeeën en spraken stil en morden met deze. Die overlopers waren de laatst toegetredenen, inzonderheid de oppervlakkige, eenzijdige, bevooroordeelde Joannes-leerlingen. Maar de apostelen en oudere leerlingen schaarden zich om Jezus en Hij zei nog luidop dat het goed was dat de ontrouwen toonden van welk een geest zij kinderen waren, alvorens groter onheil te stichten. Toen Jezus de synagoge nu wilde verlaten, ontstond in de uitgang nog een gedrang: de Farizeeën en afvallige leerlingen, die ondertussen met elkander afgesproken waren, wilden Hem tegenhouden: Hij moest met hen nog disputeren; zij verlangden nog allerlei nadere verklaringen. Maar zijn apostelen, trouwe leerlingen en vrienden omringden Hem en zo onttrok Hij zich aan hun opdringerigheid en Hij liet hen staan grommen, roepen en schelden. Hun praten en raaskallen onder elkander was juist gelijk het hedendaags ook nog zou zijn: “Ziet U wel! daar hebben wij het; wij hebben niets meer nodig uit zijn winkel! Hij heeft het voor ieder verstandig mens duidelijk uitgesproken dat Hij krankzinnig is; Hij verkoopt gruwelijke onzin! dringt ons een onaannemelijke en onverdraaglijke leer op! Men moet zijn vlees eten en zijn bloed drinken! God toch! God toch! Hij komt uit de hemel! Hij wil ten hemel varen!” Jezus echter ging heen met de zijnen, die zich op verschillende wegen verstrooiden, (namelijk:) bij de woningen van Kornelius en Serobabel, (de 1e) ten noorden van de stad, en (de 2e) ten noorden van het dal (bedoeld is het ravijn, dat de woning van Serobabel Fascikel 23 2099