zij het niet lang met hun gewoon menselijke opvattingen konden overeenbrengen en hun gewone manier van denken spoedig weer de overhand kreeg; zij lieten weer de loop aan hun aardse denkbeelden en gingen niet dieper op zijn woorden in; zij aanzagen zulke uitlatingen voor diepe profetische leringen (waarmee zij in de praktijk niet veel rekening dienden te houden). 1159. Hij sprak hun ook over zijn reis naar Jeruzalem en de vervolging die Hem daar te wachten stond. Men zou zich aan Hem ergeren en het zou zo ver komen, dat men met stenen naar Hem zou gooien (cfr. Joa. 8, 59). Hij zegde nog: “Degene die niet al zijn bezit en al de zijnen verlaat, en, in Mij gelovend, Mij niet tot in mijn vervolging navolgt, die kan mijn leerling niet zijn.” Ook sprak Hij over de reizen en de vele en moeilijke werken, die er vóór zijn verheffing nog te doen waren, en zei dat nog velen, die afvallig geworden waren, terug zouden keren. Toen vroegen zij of ook diegene terugkeren zou, die eerst zijn vader had willen begraven, en of Hij hem niet zou aanvaarden, daar hij, volgens hun mening, dit wel scheen te verdienen. Maar Jezus beschreef hun diens gemoedsgesteldheid en hoe hij aan het aardse verslaafd was. Meteen hoorde en begreep ik dat de uitdrukking ‘zijn vader begraven’ een zinnebeeldige manier van spreken was, waardoor de regeling en verdeling van het erfgoed tussen hem en zijn oude vader aangeduid werd. Zo was het zijn bedoeling zich van zijn vader vrij te maken en zijn erfdeel in zekerheid te stellen. Toen Jezus de gehechtheid van die mens aan zijn tijdelijk bezit en goed aldus in het licht stelde, riep Fascikel 23 2213