Zij kwamen vóór de sabbat in Betsaïda-Julias aan, waar een eigen verblijf voor hen bereid was. Toen zij de stad naderden, werd Jezus’ aankomst door de mensen die ten sabbat gingen, bekend gemaakt, en men kwam Hem en zijn gevolg hoffelijk tegemoet; men bood hun in de herberg gastvrij het welkomsgerecht en de voetwassing aan. De vele hier wonende heidenen groetten Jezus van op een afstand. Jezus’ leerrede in de synagoge werd door vele mensen, ook door vele schriftgeleerden en Farizeeën uit de stad aanhoord, want hier bestond een soort hogeschool voor alle geestelijke en profane wetenschappen. Hier heerste nu een algemene vreugde, omdat Jezus zo onverwacht de eerste maal naar hier kwam; het klein volk verheugde zich oprecht en van harte, en de schriftgeleerden uit ijdelheid, daar zij voortaan er ook zouden kunnen op roemen de Leraar gehoord te hebben, die in deze omstreken en vooral te Kafarnaüm zoveel ophef maakte. Voortaan konden zij zich immers een eigen oordeel over de grote Leraar vormen. Zij gedroegen zich zeer hoofs, maar koel en trots, zoals hoogleraars, en lokten besprekingen en disputen met Jezus uit, door Hem allerlei vragen en punten uit de Wet en de Profeten voor te leggen, doch zonder bewuste boosheid en meer uit nieuwsgierigheid en ijdelheid om met hun wetenschap voor het volk te pralen. Jezus las en verklaarde de sabbatlezing. Daarna hield Hij nog een welsprekende eigen rede over het vierde gebod: “Gij zult vader en moeder eren, opdat gij lang moogt leven op aarde.” Dit ‘lang leven op aarde’ legde Hij zeer wonderbaar en diepzinnig uit. Hij verklaarde dit nader door een gelijkenis van een stroom, die noodzakelijk moet opdrogen, indien hij niet meer gevoed wordt door zijn bron, die men verstopt heeft, enz. De toepassing en betekenis van die vergelijking weet ik niet meer nauwkeurig. Fascikel 23 2216