die ook hier zo even geheeld had, hem toen aan de vijver Bethesda genezen had (Joa. 5, 15). Daar die genezing groot opzien had gebaard en de Farizeeën tegen Jezus’ inbreuk op de sabbat groot kabaal veroorzaakt hadden, vonden zij hierin een nieuwe aanleiding om Jezus te beschuldigen. Zij verzamelden zich daarom meer om zijn leerstoel en kwamen weer met hun oude geschiedenissen van sabbatschending voor de dag. Maar het eigenlijke onweer brak heden nog niet los, hoewel zij reeds zeer woedend waren. Jezus leraarde in de tempel voor vele mensen over de offers, wel 2 uren lang. In zijn toespraak zei Hij dat zijn hemelse Vader van hen geen bloedige offeranden verlangde, maar een rouwmoedig hart (cfr. Ps. 39, 7-11; Ps. 49, 7-17; Ps. 50, 18-19). Ook sprak Hij over het paaslam als van een voorafbeelding van het allerhoogste offer, dat weldra voltrokken zou worden (en aan de vroegere offers een einde zou maken). Maar nu kwamen vele Farizeeën, die Jezus’ boosaardigste vijanden waren en zij vielen met hoon en tegenspraak tegen Hem uit; zij hadden Hem in het begin onder andere met een geveinsde hatelijke beleefdheid gevraagd of de profeet hun de eer wilde aandoen het paaslam met hen te eten. Jezus had er ondermeer op geantwoord: “De Zoon des Mensen is zelf een offer (is zelf het paaslam) voor uw zonden.” 1174. Maar in Jeruzalem was ook die jongeling, die gezegd had dat hij eerst zijn vader wilde begraven, en aan wie Jezus geantwoord had: “laat de doden de doden begraven.” Hij had dit aan de Farizeeën overgedragen en zij maakten Hem een verwijt van die woorden, en vroegen wat Hij daaronder verstond en hoe dan de ene dode de andere kon begraven? Wat gekheid! Fascikel 23 2244