verschijning van Malakias, want aan beiden kon men iets menselijks, iets levends en natuurlijk in hun aangezichten en gestalten bemerken, de gelaatstrekken van hun geslacht en familie herkennen. Maar met Malakias was het anders gesteld; zijn uitzicht verschilde veel van het hunne; in zijn voorkomen was iets meer geest-achtigs, engel-achtigs; hij zag eruit als de belichaming van een eenvoudige kracht en opgave (program of doel). Hij was rustiger, bovenmenselijker; meer dan de 2 andere godsmannen had hij iets weg van een geest. Zuster Emmerick deed veel moeite om dit met andere woorden  verstaanbaar te maken; deze woorden, gesproken in het Platduits,  waren onzeker van betekenis en konden dus niet nauwkeurig  worden weergegeven.   Jezus vertelde hun alle smarten, die Hij tot nog toe reeds geleden had, en het verdere lijden dat Hem nog te wachten stond. Punt voor punt verhaalde Hij hun de gehele geschiedenis van zijn lijden (Lk. 9, 31), en Mozes en Elias spraken af en toe hun ontroering en vreugde daarover uit. Hun woorden waren betuigingen van medelijden, van vertroosting, van verering jegens de Zaligmaker en tevens een gedurige lofprijzing van God. Zij noemden dikwijls de voorafbeeldingen van alles wat Jezus hun zegde, en loofden God, omdat Hij zich van eeuwigheid over zijn volk had erbarmd. Malakias evenwel bewaarde het stilzwijgen. 1197. De leerlingen ontwaakt en nu uit hun verrukking, verhieven het hoofd en aanschouwden lange tijd Jezus’ heerlijkheid; zij zagen ook Mozes en Elias. Of zij ook Malakias zagen, weet ik niet, maar ik vermoed dat Petrus hem gezien moet hebben, daar hij vroeger wel de engelen gezien en Jezus nopens hen ondervraagd had. Fascikel 24 2289