1198. Jezus trad nu nader tot hen, raakte hen aan en sprak: “Staat op en weest niet bevreesd.” Toen stonden de apostelen van de grond op en zagen alleen nog Jezus in zijn gewone toestand (cfr. Mt. 17, 8). Het was 3 uur in de morgen geworden, en men zag (van op de hoge berg) het naderende daglicht zich wit aan de hemel aankondigen, en de vochtige dauwwolken zweefden over het gewest onder hen (gewoon verschijnsel in bergstreken). Maar zij bleven nog lang onder de indruk, nadenkend en ernstig. Jezus zei hun nu dat Hij hun de Zoon des Mensen in zijn heerlijkheid had laten zien, om hen in het geloof te versterken, opdat zij niet zouden wankelen en onstandvastig zijn, wanneer zij Hem – hetgeen voor de zonden van de wereld moest geschieden – in de handen der misdadigers overgeleverd zouden zien; opdat zij geen aanstoot aan Hem zouden nemen in zijn vernedering en verguizing, waarvan zij later getuigen zouden zijn, en opdat zij dan de zwakken op hun beurt in het geloof zouden bevestigen (cfr. Lk. 22, 32). Hij maakte ook weer gewag van het geloof van Petrus, die reeds vroeger door een goddelijke ingestorte kennis in het mysterie van zijn Godheid mocht doordringen en die ook de rots was, waarop Hij zijn Kerk wilde bouwen. Daarna baden zij nog gezamenlijk en daalden dan met de dageraad langs de noordwesthelling van het berggevaarte af. In het afdalen onderrichtte Jezus hen nog over vele bijzonderheden van het visioen, en Hij verbood hun, aan wie dan ook, iets over dit gezicht bekend te maken, zolang de Zoon des Mensen niet van de Fascikel 24 2293