Op de door Jezus gevolgde weg stonden hier en daar enige groepjes wilde oranjebomen en ook andere wilde bomen. Hier waren zij zowat 4 uren van Tyrus. Jezus verdeelde hier zijn gezelschap en volgde verder met de weinigen die Hij bij zich behield, nog enige tijd deze kloof. (Onmogelijk te zeggen welk van de verschillende parallel lopende ravijnen bedoeld kan zijn). Met het ravijn liep zijn weg nog steeds afwaarts. Hier en daar leerde en vermaande Hij vóór hun spelonkhutten de bewoners. Asach (of Aksaf), de stad waarheen Tomas gisteren bij de uitzending der apostelen gegaan was, lag een negental uren van hier. De weg daalde af naar een klare, snelle, tamelijk grote rivier (de Leontes, thans el-Qasimijeh); ze stroomt in een diepe bedding en mondt 2 uren ten noorden van Tyrus in de zee uit. Jezus ging langs een hoge stenen brug over de rivier; de brug was dik en sterk als een steendam, en beneden zag en hoorde men het water ruisen658. 658 De weg daalde af naar een snelle vloed. – namelijk naar de Leontes, die in een diepe bedding en vallei vloeit en de natuurgrens daarstelt tussen het Libanongebergte en Opper-Galilea. Vooral in zijn loop van oost naar west maakt hij vele bochten. Hier heet hij thans ook Nahr of stroom el-Qasimijeh. Bruisend rent hij over rotsen en kleine eilanden tussen bijna loodrechte en schrikwekkende oevers van 200 à 300 m en zelfs bij de kromming van 400 m hoog. Bij zijn uitmonding is hij 40 m breed; hier schijnt zijn loop langzamer en rustiger, hoewel nog steeds geweldig. Hij en de Hiëromax zijn, na de Jordaan, de grootste stromen van Palestina. In de kustvlakte aangekomen, gaat Jezus niet tot aan de zee, maar richt zich naar het noorden en bereikt de stenen brug over de Leontes ongeveer 1 km van de zee en 1 ½ km van de uitmonding. De brug is hoog en geplaveid en bestaat uit een enkele boog. In wezen dateert ze uit het Romeinse tijdperk (cfr. Mislin, I, 218, 319, 321); ze werd in 1835 nog eens hersteld door Ibrahim Pasja (Guide, 679); ze is gericht van west naar oost. Fascikel 24 2380