De bruiden en jonge dochters hadden ook ring- en kringspelen. Hun kleed was tot bij de knieën opgeschort; daaronder waren hun benen met witte banden omwonden; hun sluiers waren opgelicht en op het hoofd achter de voorhoofdbeugel en de zijtanden van de kroon gelegd; zij zagen er mooi en flink uit; zij hielden mekaar met de linkerhand aan de gordel vast en vormden een kring. Terwijl deze gedurig ronddraaide, wierp ene van hen met de rechterhand een appel naar een andere, die hem moest trachten te snappen. Miste zij hem, dan moest zij onder het draaien van de kring zich buigen en hem van de grond oprapen; zij speelden nog andere spelen en eindelijk een laatste spel met de mannen tezamen; zij gingen in rijen op het gras tegenover elkander zitten en wierpen elkaar door een geul gele zachte vruchten toe. Als deze botsten, barstten ze open en allen proestten het uit van het lachen. Tegen avond trokken zij stoetsgewijs naar het feesthuis terug; het was een vrolijke optocht. De nieuw-getrouwden werden op rijk versierde ezels afgehaald, die voor de vrouwen met dwarszittingen gezadeld waren. De muziek ging voorop en allen volgden met grote vreugd tot in het feesthuis, waar nog een maaltijd gehouden werd. De bruidegoms gingen ook nog tot de rabbijnen en legden in de synagoge de belofte van onthouding af gedurende zekere feesttijden718. Zij moesten een boete volbrengen, indien zij hun belofte ontrouw waren; zij beloofden ook in de Pinksternacht gezamenlijk te zullen waken en die nacht in gebeden door te zullen brengen. 718 De gewoonte om zich op sommige heiligdagen van het huwelijk te onthouden, bestaat ook nog bij de Mohammedanen (Géographie universelle. V, 169). Fascikel 25 2579