een appel. Toen verschenen vóór het midden van de linker- en van de rechtervleugel van het leger, als wortelend in de zee, twee hoge lichtzuilen, met boven een vlammenbundel. De vlam verenigde zich in de hoogte tot een spitsboog en een sterke wind dreef de zee uiteen over de ganse breedte van het leger, wel ter breedte van een uur. En nu daalde Mozes over een zachte helling tot op de bodem der zee af en het hele leger volgde in rijen van ten hoogste vijftig man breed. 1332. Eerst was de grond een weinig slibberig, maar weldra gingen zij op de zachtste grasgrond als op tapijten voorwaarts. De vuurzuilen lichtten hen voor en alles was zo klaar als op de lichte dag. Maar het schoonste waren de eilanden waarover ze hun licht uitstraalden en die als drijvende tuinen waren, vol van de heerlijkste vruchten en alle soorten van dieren. De Israëlieten verzamelden die vruchten en dreven de dieren met zich, want daar zonder zouden zij op de overkant gebrek aan voedsel hebben gehad. Het water van de zee was aan weerskanten niet als een muur loodrecht doorsneden, maar als gelei geronnen; zij gingen met snelle, ijlende stappen vooruit, als zwevend, even onweerstaanbaar als iemand die van een berg neerwaarts loopt. Het was om middernacht, toen zij de zee intraden. De kist met de stoffelijke overblijfselen van Jozef werd in hun midden gedragen (Gen. 50, 25-25; Ex. 13, 19). De lichtzuilen verhieven zich uit het water, stegen omhoog, schenen te draaien en gingen niet over de eilanden, maar er omheen. Op een zekere hoogte verloor zich hun omlijning in een algemene lichtschijn. Het water week niet op eenmaal, maar slechts naar gelang Mozes naderde, eerst een kegelvormige ruimte latend en zich vervolgens open spreidend tot de volle breedte van de doorwade plaats. Daardoor zag men in de nabijheid van de eilanden de bomen en vruchten zich bij de schijn van deze zuilen in de waterwanden weerspiegelen. Fascikel 26 2596