Heden en ook reeds gisterenavond zijn verscheidene leerlingen hier tot Jezus gekomen. Nu zijn er wel een tiental bij Hem. Onder dezen bevinden zich Saturninus, de zonen van Maria Heli, die ook Jezus’ broeders genoemd worden en enige van Dabrat en van Jozefs verwanten. Wel waren de Farizeeën Hem hier niet uitgesproken vijandig gezind, maar zij meenden het toch ook niet goed met Hem en listig sloegen zij Hem gade. Ik bemerkte dit aan hun dubbelzinnige woorden; zij gaven Hem de wens te kennen dat Hij sommige zieken zou bezoeken en vroegen of Hij dan ook niet onder henzelf naar degene wilde komen zien, die te Kafarnaüm was geweest en zich in een deerniswekkende toestand bevond. Zij veronderstelden dat Jezus dit zou geweigerd hebben, omdat die man deel had uitgemaakt van het gezantschap dat Hem in die stad moest bespieden, en omdat hij zich zeer vijandig gedragen had; hij was daar zeer actief en honend tegen Jezus opgetreden, omdat Hij sommige jongelingen niet tot leerlingen had willen aannemen. Nu was hij tot straf van dit onwaardig gedrag met een eigenaardige ziekte geslagen: hij snikte bijna gedurig en had daarbij hevige kramptrekkingen in het bovenlijf en ook brakingen; hij kwijnde zienderogen weg; hij had vrouw en kinderen en was tussen 30 en 40 jaar. Hij lag daar uiterst ellendig en Jezus vroeg hem of hij weer gezond wilde worden en of hij geloofde dat Hij hem kon helpen. Nu had hij zijn dapperheid verloren en verlegen en beschaamd antwoordde hij: “Ja, Heer, ik geloof het.” Hierop legde Jezus hem de hand op het hoofd en zijn andere hand op de borst, bad, en beval hem op te staan en spijs te gebruiken. De man stond op en dankte Jezus onder tranen en insgelijks deden zijn vrouw en kinderen. Fascikel 26 2703