1386. Jezus ging eerst in zijn eigen herberg die Hij te Naïm had (cfr. fasc. 14, nr. 535, voetnoot 254). Ze was in een der gebouwen van de weduwe ingericht. Hierna ging Hij met de leerlingen tot de weduwe zelf. De vrouwen traden Hem gesluierd in de voorhal of zuilenplaats van het binnenhof tegemoet (d.i. in de open zaal aan het einde van het voorhof), en vielen voor Hem neer. Hij groette hen en samen begaven zij zich in de zaal. Benevens de weduwe waren er 5 vrouwen: Marta, Magdalena, Veronika, Joanna Chusa en de Sufanietin. De vrouwen zaten aan het einde van de zaal afgezonderd met de benen onder zich gekruist, op een laag verhoog of bank als een lage lange canapé die met kussens en tapijten belegd was; men zag de pikkels van de bank. De vrouwen spraken niet eerder tot Jezus, dan wanneer Hijzelf hun het woord toestuurde, en dan spraken zij de ene na de andere. Zij vertelden Hem o.m. over het gebeurde te Jeruzalem en over Herodes die Hem hinderlagen had willen leggen. Maar ik bemerkte dat Jezus de vinger ophief en hen over hun al te menselijke bezorgdheid en oordeelvellingen terecht wees. Ik had toen ook reden om mijzelf een vermaning te geven. Jezus vertelde hun over Cyprus waar velen de waarheid ingezien en aangenomen hadden. Hij sprak ook met een bijzondere, zichtbare liefde over de Romeinse landvoogd te Salamis; en toen de vrouwen hun mening uitten dat het goed zou zijn, indien ook deze daar niet bleef, antwoordde Jezus: “Neen, hij moet daar blijven en nog vele mensen helpen totdat eens een andere, nadat Ik mijn werk volbracht zal hebben, in zijn plaats komt, die eveneens een vriend van de Gemeente zal zijn.” Het docht mij dat Jezus daarmee die goedgezinde landvoogd over Cyprus ten tijde van Paulus bedoelde (nl. Sergius Paulus, Hand. 13, 7-12). Fascikel 26 2710