toevertrouwt, waarvan hij bij zijn terugkeer rekenschap vraagt (Lk. 19, 12-26; Mt. 25, 14-30; Mk. 13, 34- 36). Deze parabel had hier betrekking op zijn reis naar Cyprus en op de rekenschap die de leerlingen van hun werkzaamheid tijdens zijn reis, hier nu moesten geven. Gedurende hun verhaal wendde Jezus zich dikwijls tot de één of andere, wiens gedachten Hij kende en sprak dan woorden als deze: - “Waarom hebt ge zulke onnuttige gedachten?”, of: - “Denk niet aan dergelijke dingen, verwerp die gedachten.” of: - “Gij meent dit nu anders, laat die mening varen en denk zo!” Hij kende de gedachten van zijn toehoorders en berispte hen aanstonds over wat verkeerd daarin was. Doch nu en dan kon de één of ander niet nalaten te denken: “Nu bedoelt Hij deze of die!” Ik kan niet zeggen hoe vlug de tijd vliegt, als ik dit alles zie en hoor. Ook voel ik dikwijls medelijden, als Jezus naar de één of ander niet wil luisteren en dan denk ik: “Dit had Hij toch wel mogen aanhoren.” Of ik zeg ook bij mezelf: “Je zou ook zo varen, indien je altijd over je goede werken met Hem wilde spreken!” Jezus sprak zeer ernstig met de leerlingen en dit stemde hen een weinig treurig. ‘s Avonds keerde Hij naar zijn Moeders huis terug en de leerlingen gingen met Hem mee in de tuin, waar ook de vrouwen afgezonderd en gesluierd toeluisterden. Nu was zijn woord weer troostelijk. Hij vertelde ook de parabel van het ongelijke loon der wijngaardarbeiders en Hij legde hun die uit (Mt. 20, 1-16). Fascikel 26 2739