Jezus had met de leerlingen deze vaartocht ondernomen, om zonder stoornis vanwege de volksmenigte, het de leerlingen mogelijk te maken Hem hun ervaringen te vertellen en om hun over bijzondere gevallen opheldering te verschaffen. Hierbij had Hij vooral de leerlingen op het oog, die het laatst teruggekeerd waren. Zij hadden overal de mensen onderricht, velen gedoopt en velen met de handoplegging en de gewijde olie genezen, maar met enigen was dit laatste hun niet gelukt. Hier en daar hadden zij ook vervolging geleden; men had met stenen naar hen geworpen en hen weggezonden. Met de Farizeeën hadden zij zich niet ingelaten, maar hadden zich teruggetrokken, liever dan met hen te twisten. Het goede dat zij genoten en bewerkt hadden, overtrof toch ruimschoots het kwaad dat zij te verduren hadden gehad. Petrus vertelde verbazend vurig en geestdriftig; hij verklaarde met gloed en met een zekere vreugd (en zelfvoldaanheid) dat zij ongelooflijk veel goed genoten en bewerkt hadden. Maar Jezus wendde zich tot hem en ontnam hem het woord: “Zwijg, snoever, Ik wil het niet horen!” en de stoere, vurige man, die niettemin zo innig door Jezus bemind was, zweeg aanstonds stil en zag met spijt in, dat hij zich nogmaals, zoals reeds zo dikwijls, door zijn ondoordachte ijver had laten meeslepen. 1414. Judas is ook roemzuchtig, maar niet met die onbevangen, spontane openhartigheid; hij gaat alles na, berekent en zwijgt en neemt zich in acht, meer om geen beschaming te lijden, dan om niet te zondigen. Het was een schone dag, helder weer en de zon scheen prachtig op het Meer; zij hadden de zeilen uitgespannen om zich te overlommeren; zij gebruikten hun maaltijd op het schip op kleine plankjes. Hun mededelingen duurden tot tegen de avond, toen zij terugvoeren. Fascikel 26 2753