wijziging: ‘Bet-Gabra’ kreeg de vorm ‘Beit-Djibrin’ met de betekenis: ‘stad van Gabriël’, waardoor bedoeld is de aartsengel Gabriël, voor wie zij een grote verering hebben. In hun taal wisselen de letters ‘N’ en ‘L’ niet zelden af; b.v. Israël, Israïn. De strategische ligging op een kruispunt van verkeerswegen, dat de toegang naar het zuidelijk gedeelte van het Judees bergland beheerst, maakte de stad te allen tijde tot een belangrijke plaats; ook ligt ze op de weg van Jeruzalem (afstand 58 km) naar Gaza (afstand 22 km); ze ligt op een lage heuvel, aan de rand van de kustvlakte, in een boezem of insprong, die hier in de voet van het gebergte is. Afgezien van wat K. er ons over meedeelt, weten wij weinig over haar geschiedenis in de eerste twee eeuwen, tenzij de bijzonderheid dat ze, volgens Flavius Josephus – die haar ‘Begrabis’ noemt – een versterkte stad was. Vandaar dat K. van de door de Cyprioten uitgebreide en nieuwe stad zegt: “De stichters zijn vergeten.” (nr. 1419). Anno 200 schonk Septimus Severus haar de voorrechten van een Romeinse stad en noemde haar Eleuteropolis, d.i. vrijstad en verleende haar ook recht op eigen munt en tijdrekening, omdat ze zich in een anti-romeinse opstand afzijdig gehouden had. Dit zal wel het gevolg geweest zijn van haar christelijk karakter: overwegend bestond de bevolking uit christenen, die meestal geen Joden, maar ingeweken vreemdelingen waren. Het is geweten dat van toen af de stad in alle opzichten een periode van bloei tegemoet trad; ze werd de hoofdstad van een district, nam een eerste rangsplaats in onder de steden van Palestina, werd een brandpunt van cultureel leven en een handelscentrum. Tot dit alles droeg het christendom, dat hier een hoge bloei bereikte, zeker veel bij. Zo zijn de heerlijke, echt meesterlijke mozaïekvloeren, die aan de oostkant der stad ontdekt werden en een grote oppervlakte bedekken, aan een christelijk kunstenaar te danken (cfr. Suppl. D.B. Eleuteropolis). Eleuteropolis was, volgens Eusebius, een bisschopsstad en wel, volgens K., reeds in de 1e eeuw, daar zijn eerste bisschop Joses Barsabas geweest is (nr. 1425). In de kruisvaarten was ze de inzet van verwoede gevechten. *** De Cyprioten woonden er aanvankelijk in spelonken, zegt K. Stad en omgeving in een wijde kring boden hun daartoe alle gelegenheid. Volksverhuizers vonden er in de vele zeer ruime grotten een herbergzaam onderkomen. Reeds in veel vroeger tijden waren de meeste van die grotten door mensen bewoond geweest. Het gehele district rondom Beit Djibrin is rijk aan grotten, geen grotten zoals wij ze ons indenken, wanneer wij dit woord horen, maar wel de merkwaardigste van geheel Palestina; ze vormen gehele complexen, die in een zachte, witglinsterende krijtrots uitgehouwen Fascikel 26 2761