verwierpen, dit verbeeldde, volgens Jezus’ verklaring, hun verkeerde verwachting van een werelds rijk, van een roemrijke, machtige wereldse heerser, die hun Messias moest zijn, bij wie zij in wereldse pracht en genot zouden kunnen leven en die al hun zonden en gruwelen niet door zijn moeite, inspanning en lijden, boete en voldoening weg zou nemen, maar die om hen en om hun vuilnis zijn prachtige koningsmantel zou spreiden en hen voor hun zonden zou belonen. Voorts, dat Samuel niet ophield voor het volk te bidden en dat God op zijn gebed donder en regen voor hen liet ontstaan (I Sam. 12, 15-25), dit verbeeldde Gods barmhartigheid voor hen die nog voor het goede vatbaar waren, en ook wees het dáárop, dat zijn Gezant, die zij niet zouden aannemen, maar verstoten, ook tot het einde toe voor hen tot zijn Vader zou bidden. De regen en donder door het gebed verkregen, waren een voorafbeelding van de tekenen en wonderen, die de Gezant Gods zouden kenmerken en aanwijzen, opdat de beteren (in wie nog goede wil is) zich zouden bekeren en ontwaken. Dat hun koning en zij zelf nog genade bij God zouden vinden en niet verworpen worden, indien zij rechtvaardig voor God wandelden, dit verbeeldde, zo legde Jezus uit, dat de goedwilligen de rechtvaardigheid zouden bekomen, de nodige verlichting tot de erkenning van de Messias, de gave van het geloof, maar daarentegen was Saül een beeld van het verschrikkelijk strafgericht dat op de onboetvaardigen zou neerkomen. Fascikel 26 2784