De nog aanwezige Farizeeën maakten Hem nu opnieuw een verwijt ervan, dat Hij weigerde zulke mensen onder zijn leerlingen op te nemen; zij voegden eraan toe dat het waarschijnlijk was, omdat die jongeling geleerd was en zich bijgevolg niet zo gemakkelijk de mond zou laten stoppen als zijn ongestudeerde leerlingen. En nu beschuldigden zij ook deze laatsten van ongemanierdheid, slordigheid, onzindelijkheid, van het plukken van koornaren op de sabbat, het oprapen van boomvruchten onderweg, het nemen van maaltijden tussen de uren bepaald door het gebruik, van gebrek aan verfijndheid en meer dergelijke onzin; zij hadden het vooral gemunt op Petrus, die zij een ruziemaker, een vechtersbaas noemden, net als zijn vader. Jezus verdedigde zijn leerlingen. Ook hier sprak Hij het woord uit, dat zij vreugdig mochten zijn, zolang de Bruidegom bij hen was (cfr. Mt. 9, 14-17). Daar zijn betoog de Farizeeën hoe langer hoe meer in het nauw bracht, zodat zij woedend tot onbeschoftheden wilden overgaan, maakte Jezus zich met de zijnen uit de voeten. Hij ging door het kleine tuinenravijn naast de synagoge (hetzelfde kleine dal als in fasc. 12, nr. 373, 29 december, begin), in de richting van het huis van Jaïrus (aan de noordoostkant van Kafarnaüm, kwam vervolgens op de landweg die naar Betsaïda loopt, en, na eenzaam tot middernacht gebeden te hebben, keerde Hij tot zijn Moeder terug. (Jezus onttrok zich aldus, want) de Farizeeën hadden reeds te voren gepeupel omgekocht en op wacht gesteld om Hem op de hielen te zitten, en dezen achtervolgden nu de leerlingen en bestookten hen met stenen, maar God beschermde hen; zij hadden Jezus uit het oog verloren en wisten niet waarheen Hij zich begeven had. Fascikel 26 2787