vermoedens; zij weende hevig en smeekte dat Hij met het tempelwijdingsfeest toch niet naar Jeruzalem zou gaan. Zij deed dit verzoek met zulk een ootmoed en liefde, dat ik voelde dat zij wel de noodzakelijkheid vermoedde, waarin Jezus zich bevond zijn heilige zending te vervullen, maar dat zij die zware opdracht toch niet heel duidelijk kende. In haar droefheid liet Jezus haar rusten op zijn borst (cfr. nr. 1399, voetnoot 762) en troostte haar met grote goedheid en tedere liefde, en Hij zei haar dat Hij de taak moest volbrengen, waartoe zijn Vader Hem gezonden had en waarom zij zijn Moeder was geworden, dat zij kranig moest zijn en verder ook de anderen sterken en stichten. Hierna groette Hij ook de overige vrouwen en bemoedigd door zijn zegen keerden zij naar Kafarnaüm terug. 1433. Nu ging Jezus met de leerlingen naar Betsaïda-Julias en werd er door de Farizeeën verwelkomd en zeer voornaam bejegend. Buiten de Farizeeën van hier, waren er nog enige van Paneas, want men vierde een soort van feest wegens een verderfelijk boek van de Sadduceeën, dat vroeger aan de vuurvernietiging prijs was gegeven. Ook hier kwamen zij weer met hun oude beschuldigingen voor de dag. Jezus wilde juist ter tafel gaan aanliggen, toen één van de Farizeeën Hem bij de arm trok en verklaarde hoogst verwonderd te zijn dat zulk een welsprekend en schitterend leraar zo weinig werk maakte van hun heiligste gebruiken, ze verwaarloosde en de reinigingen vóór de maaltijd niet onderhield (Lk. 11, 37-38). Jezus antwoordde hem: “De Farizeeën reinigen het buitenste van de schotel en van de beker, maar inwendig zijn ze vol boosheid.” (Lk. 11, 39-40; cfr. Mt. 23- 25). Hierop vroeg de Farizeeër waar vandaan Hij wist hoe het inwendig met hen gesteld was en Jezus antwoordde: “Die Fascikel 26 2793