Een menigte hulpbehoevenden verzamelden zich reeds hier en daar aan de weg, om Hem af te wachten. Buiten de stad, een paar honderd schreden ter zijde van de grote weg, zag ik een tent opgericht worden en daarin, rondom, op bedden tien melaatsen door hun leidsmannen geplaatst worden. Toen Jezus door de stad gegaan was en daar nu voorbijtrok, traden de melaatsen te voorschijn en aanriepen Hem om hulp. Jezus bleef staan, maar de leerlingen gingen een weinig vooruit. De melaatsen naderden, geheel in hun kleren gehuld, met ongelijke vlugheid, tot de Heer, naar gelang hun krachten er hen toe in staat stelden, en zij traden in een kring om Hem. Hij raakte hen één na één aan en beval hun zich aan de priesters te gaan tonen (volgens een voorschrift van de Wet, Lev. 14, 2). En hierop vervolgde Jezus zijn weg. Één van de melaatsen – het was een Samaritaan – was de vlugste en ging langs dezelfde weg met de 2 leerlingen, die Jezus naar dit gewest uitgezonden had (nr. 1468, einde); de anderen gingen verscheidene wegen op. Dezen waren niet ogenblikkelijk volkomen genezen; hoewel zij aanstonds goed konden gaan, duurde het een uur, eer zij geheel rein waren, misschien omdat zij het niet eerder verdienden. Spoedig daarna trad een huisvader uit een herdersdorp, dat een kwartier rechts van de weg lag, tot Jezus en smeekte Hem met hem mee te gaan naar zijn huis; zijn dochtertje helaas! was gestorven. De Heer vergezelde hem aanstonds naar zijn woning. Op deze binnenweg achterhaalde Hem één van de genezen melaatsen. Het was de Samaritaan, die, getroffen door zijn plotse en volkomen genezing, aanstonds terugkwam om Jezus te bedanken. Hij wierp zich voor Jezus neer, die sprak: “Zijn er geen tien rein geworden? Waar zijn de overige negen? Is deze vreemdeling de enige van de tien, die weerkeert om zijn dank te betuigen en God eer te Fascikel 27 2873