Op dit geroep verhief zich het lijk in zittende houding, en onder de menigte daar buiten ontstond aanstonds een geweldig dringen en drommen naar binnen. Maar de Heer beval aan sommige apostelen de mensen weg te drijven; zij deden dit en dwongen hen tot buiten het kerkhof te gaan. De overige apostelen stonden in het graf naast de kist, en namen de zweetdoek van het aangezicht van Lazarus (Joa. 11, 44), die als slaapdronken was. Zij ontdeden zijn handen en voeten van de banden, welke zij overhandigden aan personen die buiten het graf stonden en die hun een mantel overreikten. 1485. Nu steeg Lazarus uit de kist en uit het graf, maar hij wankelde nog als een schim; zij hingen hem de mantel om en hij schreed als een slaapwandelaar de Heer voorbij en de deur uit, waar zijn zusters en andere vrouwen schuw als voor een geest achteruit weken en, zonder hem aan te raken, op hun aangezicht neervielen. Maar Jezus trad achter Hem uit de groef en nam hem vriendelijk en ernstig bij de handen. Nu begaven zij zich naar de woning van Lazarus. Het gedrang was groot, maar er was een zekere schrik onder de mensen, en zo kreeg de stoet ruimte, dwars door de toegelopen menigte, die zich nu bij de stoet aansloot. Lazarus ging als zwevend, en had nog de schijn van een lijk. Jezus ging naast hem; de anderen gingen al wenend en snikkend in stomme, bange verwondering er omheen. Zij kwamen weer door dezelfde oude poort, op de weg tussen de met groen begroeide aftuiningen en keerden terug naar de loverzaal, vanwaar zij uitgegaan waren. Hier trad de Heer met Lazarus en de zijnen binnen. De volksmenigte verdrong zich er omheen en er heerste een groot gewoel. Hier ging Lazarus voor Jezus plat op de grond liggen, als iemand die in een kloostercommuniteit aanvaard wordt (of vraagt om aangenomen te worden). Fascikel 27 2894