“Ach! waarom wordt dit niet opgeschreven? Waarom is hier geen leerling die dit opschrijft, zodat het aan alle mensen bekend kan worden?” Want gedurende het hele visioen trad ik op in het tafereel als een aanwezige toehoorster; ik ging heen en weer gelijk de overigen, trad naderbij en weer weg gelijk zij. Terwijl deze gedachten en dit vurig verlangen mij geheel vervulden, wendde zich mijn hemelse Bruidegom tot mij met deze woorden: “Ik breng de liefde in de harten voort (Ich wirke die Liebe). Ik bearbeid de wijngaard, overal waar hij vruchten draagt, waar mijn arbeid gedijt.” Was dit opgeschreven, het zou, gelijk veel van wat geschreven is, vernietigd, verijdeld of verkeerd uitgelegd of in elk geval niet nagekomen worden. Dit en zeer veel andere waarheden, die niet geschreven staan, hebben meer vruchten voortgebracht dan het geschrevene. Niet omdat een wet geschreven is, wordt hij onderhouden. Alles staat geschreven in hen, die geloven, hopen en beminnen804. De wijze waarop Jezus dit alles leert, en hoe alles telkens weer in parabelen overgaat, en hoe de natuur van de wijnstam alles bewijst wat Hij over het huwelijk leert en hoe de natuur (het wezen) van het huwelijk alles illustreert 804 Alles staat geschreven in hen … – Rechtschapen mensen voelen de waarheid aan; zij hebben het geloofsinstinct, de sensus catholicus, de katholieke zin, die Augustinus in zijn moeder Monika bewonderde. Wat de grote kerkleraar na jarenlang tasten kon formuleren, dit namen zijn (gelovende, hopende, beminnende) mensen zonder formules aan; zij bevroedden het uit kracht van hun geloof, hoop en liefde. Hierop steunend, hieraan onwrikbaar vasthoudend, hadden zij de schriftuur niet nodig, tenzij om anderen te onderwijzen. Zo leven er velen uit deze drie: het geloof, de hoop, de liefde, ook in de woestijn en zonder boeken (naar Augustinus de zielzorger, blz. 471-472). Fascikel 27 2950