komen, steunen en het dak schragen.” (Dapper, Perzië, 27). Dus nog dezelfde bouwtrant. *** Sterrenverering. – Lang vóór Mohammed beoefenden de Arabieren en andere oosterlingen de sterrendienst. In zon en maan zagen zij de 2 hoogste oppergoden, in de sterren ondergeschikte goden. De vereerders van de hemellichamen werden Sabeeën, d.i. sterrendienaars, -aanbidders genoemd. Er zal een woord over gezegd worden verder in een korte uitweiding over het Mazdeïsme (zie nr. 1572, voetnoot 816). Hier oefenen deze vereerders hun dienst uit in een tempel met de vorm van een trappiramide. Zulk een piramide kon tot 7 verdiepingen hebben. Van vele trappiramiden bestaan nog overblijfselen. Wij lezen b.v. in Larousse, Persepolis: “8 km ten noorden van deze stad liggen de ruïnes van 2 tempels van vuuraanbidders; ze hebben de vorm van afgeknotte piramiden.” Elke hogere verdieping springt achteruit en heeft dus een kleiner grondvlak dan de voorgaande. (De voorstelling in fasc. 11, nr. 319 kan er een idee van geven; zie tevens in dit nr. 1542). De oudste piramiden van Egypte zijn trappiramiden (te Sakkarah en Medjidoen). In Chaldea en Assyrië liggen nog de resten van terrasvormige torens, die op de oude beeldfriezen van die volken uitgebeiteld zijn; ze waren gebouwd op een vierhoekig grondplan. Elke zijde was 150 à 200 is lang. De oudste torens bestonden uit 2 of 3, later ook op 7 trapsgewijze op elkaar gebouwde terrassen en de hoogste verdieping was een gebouw dat tevens tot tempel en observatorium ingericht was. De toren van Khorsabad ten noorden van Ninive, bestond uit 7 verdiepingen. De onderste 4 zijn gans overgebleven. Zulke torens hadden ook een ruime omheining, zoals men het nog kan nagaan aan de noord- en oostkant van de torens van Babylon en Borsippa. Het plein rond de toren van Ninive was ommuurd. Hier bereikte men de terrassen van de torenbouw niet met trappen, zoals te Ur, maar een langzaam stijgende weg slingerde zich langs de terrassen heen naar het hoogste gebouw, de troon van de godheid. Ieder terras had een verschillende kleur. Deze toren is tot halverhoogte bewaard (cfr. ‘t H. L. 16e jg. 47). “Alle tempeltorens van Chaldea en Babylonië waren op dezelfde wijze ontworpen: een serie uitgestrekte, bijna vierkante terrassen, het één boven het ander oprijzend, terwijl ieder hoger terras kleiner werd dan dat eronder. Het heiligdom van de Godheid was op het bovenste terras en reusachtige hellende wegen leidden vanaf de begane effen grond naar boven. De terrassen waren schel gekleurd, de lagere zwart, de bovenste rood en Fascikel 27 2989