vrouwenbeeld was, zag men in de duisternis rood en afzichtelijk gloeien. Het talrijke volk er omheen zong op een wonderlijke wijze: nu één stem alleen, dan weer een groot koor, en zulks met zeer weemoedige tonen, die dan opeens hevig losbarstten811. Zij schreeuwden vooral geweldig en gezamenlijk, wanneer de maan en andere sterren opgingen. Ik geloof dat deze afgodendienst tot zonsopgang duurde. *** Blik op de Kedarenen. Ik verwijderde mij van dit tafereel en ik kwam door de heidenstad bij Kedar. Ik zag dat degenen die Jezus uitgeleide gedaan hadden, juist thuiskwamen en dat hun vrienden en verwanten hen tegemoet gingen. Ik zag ook dat de heidenen hen weerhielden en hen vriendelijk en benieuwd om inlichtingen vroegen over de Profeet, die zulke grote dingen bij hen gedaan had. Ik zag de ondervragers ook verbluft staan over alles wat zij hoorden, en ik zag hoe zij, die vroeger vijanden van hun joodse buren waren, hun 811 Weemoedig gezang. – Ook het gezang van de H. Driekoningen heeft K. weemoedig, eentonig genoemd; nu zingen ze hoog, dan laag, langzaam, indrukwekkend (cfr. nrs. 136, 140, 1563). Zulke zangwijzen bestaan nog in het Oosten. Van de kerkelijke psalmodie der orthodoxen las ik dat ze in de hoogste mate eentonig is. In zijn boek ‘Voyage’ schreef De Tesson: “De zang van onze Arabische gidsen is weemoedig, hoewel niet zwaar; het is al wat men zich somber en monotoon kan voorstellen. Misschien willen zij door dat ritmeloos, zonderling gezang het gevoel strelen van hun kamelen, die in dat soort melodie hun genoegen schijnen te nemen.” (blz. 75). Een Oostenkenner spreekt van het melancholische gezang der H. Driekoningen, van het eentonig gezang der bedoeïenen onder de tent (’t H. L. 2e jg. 61; 2e jg. 69). Eentonig is volgens een vrouw uit Mostaganem de zang der Arabieren in Noord-Afrika (cfr. fasc. 5, nr. 136, voetnoot 310). Fascikel 27 2992