Aan het hoofd van de stoet droeg een man een lange staf voor hem uit met uitgetand boveneinde, waaraan iets gehecht was, dat als een vleugel fladderend breed uiteen hing. Dit riep de gedachte aan een paardenstaart op, maar het was een ereteken (zinnebeeldig teken of symbool?) gelijk onze vlaggen. Deze stoet kwam in een dreef tussen schone weiden, waarop hier en daar zachte, witte mostapijten, gelijk dikke pels als uitgespreid lagen. Ongeveer halverwege hield de stoet stil bij een boom, waaronder een bron was, die met een mooie, groene, gesnoeide loofhut, als een tempeltje, omringd was. Hier steeg de oude koning van zijn kameel af en bleef wachten op de Heer, die hij zag naderen. Fascikel 27 3017