Op de tafel stonden vele soorten van mooie vruchten, ondermeer een grote, geribde gele vrucht met veel groen aan het kroontje. Ook gebraden vogelen waren opgediend, kleine gouden bekers, schone drinkvaten, kleine broden en lekkere honigraten. De wanden (traliewanden) van de tent waren behangen met veelkleurige tapijten, waarop men allerhande bloemen en beelden en ook kinderfiguren zag, die een vocht in een beker goten. Ook de bodem was zacht van de tapijten waarmee hij belegd was. (Wij bevinden ons hier in de doorzichtige benedenverdieping,  waarvan de traliewanden met hangtapijten dichtgemaakt zijn; dit is  het verblijf van Teokeno, die hier niet genoemd is, maar toch de  ontvangst bijwoont, zoals wij verder uit K.’s mond zullen vernemen).   Toen ik dit alles zag, was ik met mijn leidsman buiten de tent, en toen ik de honigraten bemerkte, kwamen opeens uit de verte, waar een bijenkorf stond, een zwerm grote bijen op mijn voorschoot gevlogen; zij deden mij geen kwaad, maar bedekten mijn voorschoot tot de borst, zodat hij er geheel zwart van zag. Ik begon ze weg te slaan, maar dan zegde mijn gids: ”Waarom die bijen verjagen, ze brengen je de allerbeste honing.” Ze vlogen weer weg en mijn voorschoot was met de heerlijkste honing bedekt. Ik ontwaakte uit mijn visioen, maar wat er van de honing geworden is, kan ik niet zeggen. (verklaring:   de honing verzinnebeeldt de zoete, voedzame, gezonde, genezende  spijs die Katarina door haar visioenen en door het verhaal ervan  voor de zielen verzamelt, maar bij wie deze spijs terecht komt en  wie er van geniet, is haar onbekend).   Fascikel 27 3024