Toestand van de zienster in deze tijd. In het oorspronkelijk werk heeft Brentano de volgende uiteenzetting  geplaatst als inleiding op een nieuw hoofdstuk.  Hier is ze wellicht  beter op haar plaats.   1672. In 1821 viel de zondag van Septuagesima of eerste zondag van de  voorvasten op 4 februari (nr. 1669).  Met deze datum kwam K., zoals  ieder jaar met het begin van de voorvasten, in een eigenaardige  lijdenstoestand, die tot paaszondag duurde.    Zij werd door inwendige verlatenheid en dorheid overvallen, die meer en  meer toenamen en haar uiteindelijk van alle gevoelige troost en  waarneembare goddelijke bijstand beroofden.    Zonder enige troostelijke genadehulp, zonder in‐ of uitwendige  gevoelige steun was zij ten prooi aan allerlei pijnen en smarten naar  lichaam en ziel, aan ziekten die zij ten voordele van de medemens op  zich nam of van anderen overnam, aan eigen boetplegingen en aan  hevig zoenlijden, haar door God overgezonden.   Gewoonlijk toonde God haar onder zinnebeelden al dat lijden van de  aanstaande vastentijd vooraf, opdat zij, door het vrijwillig en graag aan  te nemen, God een des te welgevalliger offer zou kunnen brengen.      “De vrijdag na Septuagesima,” (dus op 9 februari 1821), zo zei ze tot de Pelgrim, “heeft mijn Bruidegom mij een nieuw zwart kleed aangetrokken; het was met kruisen bezaaid, maar dit was nog onvoldoende. Hij voegde er nog vele bij, terwijl Hij me telkens weer zeer vriendelijk vroeg of ik ook nog dat er wilde bijnemen. Hij sprak: “Zo weinig mensen zijn er die willen lijden, en nochtans valt er zoveel uit te boeten, te herstellen; overal is er zoveel te helpen.” Toen nam ik de gehele last bereidwillig op mij en Hij zei me dat ik alles gedurende 10 weken zonder gevoelige steun geduldig moest verdragen, maar dat ik na die Fascikel 28 3188