Jezus sprak veel over de vervalste deugden, van een liefde die nog vol eigenliefde en genotzucht is, van een ootmoed waarin zich ijdelheid mengt. Hij verklaarde hoe fijn het boze overal binnensluipt. Hij zei dat velen zelfs nog in de waan verkeerden dat een wereldlijk rijk op handen was en in dit rijk een ambt hoopten te bekomen; zij geloofden zonder lijden bij Hem iets te worden. Had zelfs niet de deugdzame moeder van de zonen van Zebedeüs Hem om de eerste plaatsen in zijn Rijk voor haar zonen gevraagd? Hij zei ook dat men geen dode schatten mocht verzamelen en weidde breedvoerig uit over de gierigheid, en wel zo, dat ik voelde dat Hij daarmee toespelingen op Judas maakte. Ook sprak Hij over de versterving, het vasten, het bidden, en al zulke oefeningen, die zo gemakkelijk door schijnheiligheid en ijdelheid bedorven worden (Mt. 5). Hij herinnerde hen aan de woede van de Farizeeën wegens het aftrekken van koornaren het vorige jaar omstreeks deze tijd (op 5 april, nu is het 3 maart). Hij herhaalde vele leringen en legde verscheidene omstandigheden uit zijn vroeger leven uit. Hij sprak van zijn laatste afwezigheid en prees het gedrag van de leerlingen gedurende die tijd. Ook prees Hij de jongens die Hem vergezeld hadden, loofde hun geheimhouding, hun gehoorzaamheid en beklemtoonde in welk een vrede en goede verstandhouding de reis verlopen was; zijn woorden hierover waren zeer aandoenlijk. Fascikel 28 3202